درباره من

 سی و سه روز مانده به بهار 1360 در بیمارستان نصرت تهران به دنیا آمدم . منزل مان در روستا بود و از بدو تولد تا کلاس پنجم ابتدایی ( 10 سالگی ) در روستای کلین ورامین که الان از توابع پاکدشت است ، زندگی کرده ام . یاد دروران شیرین کودکی بخیر . یاد معلمین خوبم آقایان صبوری ، گیلانی ، میرزایی ، فروزان و خانم نصیری بخیر ! وصیت کرده و آرزو دارم در همان روستا نیز به خاک سپرده شوم ، جایی که پدربزرگ و مادربزرگ عزیزم در جوار بارگاه شیخ کلینی مدفون اند . گرچه اجداد پدری ام به روستای مراء در گیلاوند دماوند تعلق دارند و هنوز خانه پدر پدربزرگم در آن روستای زیبا و خوش آب و هوا پابرجاست . 

    زمستان 1373 و در سن 13 سالگی با استاد عزیزم زنده یاد حاج محمّدرضا آقاسی رضوان الله تعالی علیه که از اعجوبه های شعر و اجرای آن بودند ، آشنا و در همان نگاه اول دلباخته اش شدم و این دوستی دو طرفه تا پایان عمر کوتاه و پربرکت شان یعنی سوم خرداد 84 ادامه یافت . روحشان شاد در جوار رحمت الهی . میزان علاقه و ارادتم به ایشان به حدی بود که تمامی اشعار ایشان را در همان یکی دو بار نخست شنیدن ، حفظ می شدم . معتقدم در اجرای شعر هیچ کسی به گرد پای ایشان نخواهد رسید . ایشان با تمام وجود اجرا می کرد و شعر را بر عمق دل مخاطب می نشاند . شادی  .  روحشان صلوات

    در میان شاعران معاصر ، پروین اعتصامی را بسیار دوست می دارم و دیوانش را چندین بار زیر و رو کرده ام . بسیار حیف که یک فارسی زبان در طول عمر خود حداقل یکبار دیوان پروین را نخواند . بعنوان نمونه : شعر "لطف حق" او که به ماجرای به آب انداختن حضرت موسی و ... اشاره دارد در نهایت زیبایی و معرفت است .

    تشابه اسمی کامل بنده با دوست و برادر عزیزم حاج احمدآقا بابایی که از شاعران خوب آیینی کشورند ، برایم مایه مباهات و افتخار است . اولین بار در مراسم سالگرد استاد آقاسی توسط آقاغلامرضا به هم معرفی شدیم .

   اصولاً شعرهایم بخاطر اتفاق هایی است که در اطرافم رخ می دهند . البته نوشته هایم را نمی توان شعر به حساب آورد ، چرا که در شعر هیچ هیچم و شاید بتوان اینها را مشتی نظم خام خواند . یاد بیتی از خودم افتادم که :  

من که شاعر نیستم ، من ناظمم
من پسرخاله خوب کاظمم*

* پسرخاله ام ، کاظم گروسی خبرنگار شبکه خبر