ششمین سفرم اسفند ماه 82 بود . تیرماه 82 درسم تمام و فارغ التحصیل بودم . اسفند 82 در دوران شیرین سربازی ( امریه قضایی ) تازه از محل کارم دادگستری آمده و بعد از صرف ناهار خوابیده بودم که با صدای مادرم بلند شدم . گفت : " آقای چهاردولی پشت تلفن کارت داره " . حمید چهاردولی گفت : " بیا دانشگاه برای نوشتن تبلیغات اردو ، ضمناً امسال هم دعوتی " . همین یک جمله موجب شد که شعر اردوی جنوب در همان لحظه سروده شود . تقدیم شما و همه راهیان :
باز هم می آید اردوی جنوب
مست می سازد مرا بوی جنوب
در دلم برپا شده شور و شری
با هیاهو ، درهیاهوی جنوب
دوری یک ساله و یک آرزو
آرزوی دیدن روی جنوب
می شتابم سوی دفتر ، پُرکنم
فرم ثبت نام اردوی جنوب
تا رها گردم از این آوارگی
می شوم آوارۀ کوی جنوب
می گریزم از دیار و شهر خود
سوی برج و سوی باروی جنوب
می روم تا کربلای میهنم
تا که بوسم دست و بازوی جنوب
می روم تا بوستانش بو کنم
از گلان باغ مینوی جنوب
حرف ها دارم برای غربتش
می گزارم سر به زانوی جنوب
راز خود گویم که بارانی کنم
چشم خود بر روی پهلوی جنوب
در همین اردوی چندین روزه ام
قوّتی گیرم ز نیروی جنوب
ایکه داری ادّعای معرفت
این همی میدان و این گوی جنوب
اقتدایی کن به آن دریا دلان
سیر میکن هم چو آهوی جنوب
دل به دریایش بزن ، راهی بشو
چند باشی در پی جوی جنوب ؟
از چه رو مبهوتی و سر درگمی ؟
از چه می ترسی تو ترسوی جنوب
راهیان را همسفر شو ، بهره بر
چنگی اندازش به گیسوی جنوب
بال و پر بگشای ، پروازی نما
در هوایش ، چون پرستوی جنوب
می کند اعجاز ، خاک آن دیار
می کند مجذوب ، جادوی جنوب
کفّۀ قلبت پُر از انوار عشق
می شود اندر ترازوی جنوب
این دعایم را تو آمینی بگو
این عصاره از تکاپوی جنوب :
ای شهیدان خدایی ! یک نظر ،
تا که بر من رو کند خوی جنوب
این رسالت بود بر من ، ای عزیز !
من نباشم جز سخنگوی جنوب
می روم تا انتهای عاشقی
می روم من تا فراسوی جنوب
آفرین بر مردمان آن دیار
آفرین بر راهی سوی جنوب !
آه مجنون ـ اسفند 82
